Sevimli Əfəndimiz, Allahın salamı onun və ailəsinin üzərinə olsun, çox nəzakətli bir insan idi. Biz, onun həyatını çoxu dəfə yaşadığı meşekkatli xatirələr yoldaşlığında, mübarizədən qorxmayan iradəsi və döyüşləri, yaşadığı təcrid, yoxluqla dolu çətinlikli günləriylə oxuyuruq.
Amma ONun həyatı, insana xas xeyli çox detalı, həm də heç atlanılmamış yanlarıyla bəşəri xeyli çox detalı da birlikdə saxlayar…
O, gözəl olanı sevərdi. Sevdiyi hər şey gözəl olardı. Zahirden qərbinə, xaricdən içə yeriyən bir yol isə sevmək, bu işlər hamı/həmişə onun gözəllik adətlərindəndir. Surətin gözəlliyinə hər daim şükr edən amma surətdə ilişib qalmayaraq, dərhal hər surəti də içdəki gözəlliyinə bağlayan, xarici içə çevirib, uzağı yaxın edən bir sevgi cadudaçı idi onun gözəl gözləri…
O, baxan deyil, görən idi…
Prof. Dr. Əli Səyyar, biri qadın olmaq üzrə 28 maneəli səhabənin həyatını və Peyğəmbərimizin onlara yanaşma formasını "Ulduzlar Maneə Tanımaz - Bedensel Üzürlü Səhabələrin Həyatı" adlı kitabında bir araya gətirdi. Onun, bütün insanlara qarşı mərhəmətli olduğunu çox oxumuşuq. Lakin xüsusi qruplara, məsələn uşaqlara, xəstələrə, yetimlərə və maneəlilərə çox daha xüsusi incəliklərlə yaxınlaşdığını çox da qələmə alan çıxmamışdır. Kitabın adı ulduzlardan keçir bir dəfə… Səhabələri və onların Rəsulullaha (s.ə.v) bağlı, bağıtlı həyatlarının hər birimizə bir ulduz xəritəsi kimi yol göstərdiyindən hərəkətlə, kitabın adını çox mənalı tapdığımı söyləməliyəm. Ulduzların, parıltı və yol göstəricilik mövzusunda maneə tanımazlığı ilə səhabələrin maneəsizlikləri arasında çox gözəl bir məna bağı qurmuş… Zahir adlı səhabə məsələn… "Zahir bizim çölümüzdür, biz onun şəhəriyik" dediyi adamı Əfəndimizin (s.ə.v). "Birinin adamı" olmaq qədər yaxınlıq ərz edən bir ifadə ola bilməz, hələ ki söz mövzusu Kainatın Əfəndisi isə, onun şəhəri ola bilmək məsələn, necə bir yaxınlıqdır?
Hz. Zahir, bədəni qüsurları üzündən insanları qaçındırmamaq adına, çölə sığınmış, insanlardan qaçan, zahir olan adının tərsinə hamı/həmişə saxlayan, şəhərləri deyil, gizliləri seçən bir münzevidir əslində… Kim bilər nələr yaşamış, hansı incidici təcridlərə məruz qalmış da insanlardan davamlı qaçınmağı və dağların-təpələrin, qum yığınlarının, çöl xarabalarının ardında qalmağı seçmişdir?
Bir insanın, ətrafını narahat etməmək adına çölə qaçması, onun uzleti olduğu qədər, bizim də gerçək yüzümüz deyilmi? Səhabə Zahir kimi, gözlərimizin mərhəmətsiz elemesi üzündən görünməz etdiklərimizi düşünürəm… Bu gün Zahir olmaq, əfsus dünənkindən daha çətindir və çağımız Zahirlərinin qaçacaq bir çölü də yoxdur çox təəssüf ki… Dünən, görünməməyə məhkum edilənlər, çoxu dəfə bədəni maneəlilər ikən, bu gün görünməməsi lazım olanlar, çox daha iti və mərhəmətsiz bir ələklər çarxına tabedir. Çünki günümüz gözəllik qəbulu çox daha mərhəmətsiz meyarlarla işləməkdə, söykədilən "imic" anlayışı, sizi siz edəcək bütün detalları yox sayaraq hamar bir tək tipliliyə dəvətnamə çıxarmaqdadır… Çox təəssüf ki; artıq heç birimizin qaçacaq bir çölümüz də qalmamışdır… Hamımız, "böyük göz"ün o ağır yoxlama və idarəs(n)i altındayıq.
Hz. Zahirə yaşadığı çöldən yığacağı çiçək və bitki köklərini Mədinə Bazarında sata biləcəyini söyləyən adam, Sevimli Əfəndimizdir. Zahir başda buna çox cəsarət edə bilməsə də, Əfəndimizin təşviq babından "birlikdə satmaq" təklifi üzərinə səyə gələcək və çölün ən gözəl çiçəklərini yığaraq gələcəkdir bundan sonrasında… Onun, Sevimli Əfəndimizi ziyarət mənasını da daşıyan çiçək toplama həyəcanını, sanki bütün ruhumda hiss edə bilirəm. Necə gəzdi çöllərdə bayırlarda kim bilər? O quru və yandırıcı çöl, onun üçün necə bir cənnət bağçasına çevrilmişdi kim bilər? Otlarla, kollarla, çiçəklərlə nələr danışdı məsələn? Kimsəciklərə açmadığı könülünü, yığacağı çiçəklərə açarkən, ağlamış idimi? Dərdləşmiş idimi?
Zahiri şəhərə və insanlara yenidən çağıran dəvət, onun incimiş və kobud rəftar edilmiş, rədd edilmiş və uzaqlaşdırılmış ürəyində hansı izlərə, hansı dalğalanmalara, hansı həyata yenidən çevrillərə səbəb olmuşdu?
Sevimli Əfəndimizin (s.ə.v), onun bazara gəlib gəlmədiyini hər səfərində şəxsən nəzarət edər, bəzən yavaş yavaş arxasından soxularaq iki əliylə gözlərini bağlayıb, sonra da "Ey insanlar bir köləm var, satın alacaq yoxdurmu?" deyə zarafatlaşması məsələn… Səhabə Zahirin də onu səsindən tanıyaraq, özünü o mübarək qucağa buraxması: "Yox Ya Rəsulullah, bu beş pul etməz Zahiri sizdən başqa götürəcək yox, satılan adam çox dəyərsizdir amma onu alan adamdan daha qiymətlisi gəlməmişdir yer üzünə" deyə təltif etməsi… Nə böyük bir ikram, nə şirin bir xatirə, nə şahanə bir hədiyyədir…
Əslində aləmlərə rəhmət olaraq ikram edilmiş əziz Əfəndinin (s.ə.v) şəxsən özü hədiyyə deyilmi? Uzaqları yaxın edən, çölləri şəhərlərə bağlayan, çiçək satıcılarının sərgisinə oturub onlarla hasbihal edən Sevimli İnsan! Sən əsrlər əvvəlindən verilmiş bir hədiyyəsən hamımıza…
Sən, çölü quraqlığından qurtaran, çölləşmiş ürəkləri çiçəklərlə bezeyen, gülümsəməsi günəş, isti ovucları vuslat və rəhmət olan mərhəmət cövhəri…
Biz əsrin çöllərində yollarını yitirmişleri də çağırmazsanmı?
